Familie in Dakar – Muriels artiestenleven #65

Te gast in Dakar

“Kom ons opzoeken, je zult onze gast zijn”, had Djibril de rapper en DJ gezegd. Een once in a lifetime opportunity, dat vond ik het. Lekker spelen, vreemd land, andere cultuur en toffe mensen ontmoeten. Ik zou de cultuur niet als een voorbijganger waarnemen. Ik zou er totaal in ondergedompeld worden, haar ondergaan.

Er waren wat onzekerheden. Mensen hadden me gewaarschuwd: “Hij heeft een Senegalese vrouw, hij wil er een Europese vrouw bij”. “Pas op voor Senegalese mannen, het gaat ze alleen maar om geld en een Europees paspoort.” Djibril leek me eerlijk en transparant, maar wat als ik me vergiste?

Een einzelgänger in een gezin

Daarbij zou ik als einzelgänger met zwerversziel drie wekenlang in een gezin gaan zitten. Het leek me doodspannend. Hoe zou het zijn om ineens met allemaal andere mensen te leven?

Teranga

Samen met een vriend haalde Djibril me op van het vliegveld en we reden in een comfortabele, soepel rijdende BMW naar zijn huis. Djibril heeft zelf een scooter om mobieler te zijn in het altijd drukke Dakar en had vriend met auto voor de gelegenheid gecharterd. Thuis konden we direct gaan zitten voor een gigantische schaal vol aardappeltjes, salade en stukken kip. Tya, Djibrils vrouw, had een voor mij bekende schotel gemaakt zodat ik kon wennen.

Het aantal voorbeelden van de kleine en grote gebaren die de familie heeft gemaakt om mij op mijn gemak te laten voelen is eindeloos. Ik kreeg de grootste kamer in een appartement van 40m2, niet onderhandelbaar en mocht niet bijdragen in de kosten. Tya probeerde te achterhalen wat mijn favoriete gerechten waren en stopte me vol. Djibril noemde me “zus”, behandelde me ook zo en nam me overal mee naartoe op zijn scooter.

Ik ben geïntroduceerd bij familie, vrienden en kennissen. Ik maakte feestjes mee, een geboorte, een doop en werd gesteund toen een rapper met wie ik werkte stierf. Ze legden me alles uit over de cultuur, de gewoonten en de codes en waren niet beledigd als ik ze per ongeluk overtrad. Ik voelde me veilig en warm opgenomen, als vreemdeling in hun huis en hun clan.

Van gast naar familielid

Zeker toen ik gevraagd had of ik langer kon blijven, ontspande er iets. In feite gaf ik aan dat ik blij was om daar te zijn. Ze waren geslaagd in hun missie. Ook voelde ik dat de culturele gastvrijheid doorgroeide naar diepere affectie. “Teranga – gastvrijheid, ja, dat zal wel”, zei een vriend van ze tegen me, “als je een ploert was geweest, hadden ze je er echt wel uit gegooid”. Ze waren oprecht blij om me over de vloer te hebben.

Vrouwenhuishouden

Na een paar weken vertrok Djibil voor zijn werk naar Casamance in het zuiden van het land en werden we een vrouwenhuishouden. Tya, haar zusje Fatmata, diens vriendin Fatou, die er veel was, de dochters Maryama (7) en Anta (4), mijn petekind. De badkamerdeur ging niet meer op slot, de maaltijden werden onregelmatiger en de sfeer steeds losser. Bijdragen aan de kosten was nog steeds taboe maar watermeloen en ander fruit mee naar huis nemen kon ik wel doen, kleine cadeautjes kopen ook en met de meisjes had ik vrij spel. Ik was onderdeel geworden van de familie.

Peetmoeder

Als peetmoeder ben ik een soort tweede moeder, is me uitgelegd en dat was een onbeschrijflijk cadeau. De meisjes liepen mijn kamer in en uit om te spelen, samen te zingen, gek te doen en te knuffelen. Ik ben met ze op pad geweest, een keer naar de oceaan of een speelplaats. De laatste maand ging ik bijna iedere ochtend met Anta naar Rockaya, een van de vele kleine boetiekjes in de buurt, om daar warme melk en macaroni voor haar, en sandwich omelette voor mezelf te halen. We verstonden elkaar niet, begrepen elkaar wel, hadden onwijs veel lol en werden stapelgek op elkaar.

Familie in Dakar

Het afscheid eind januari was hartverscheurend. We waren allemaal superverdrietig en van slag. Ik denk dat niemand van ons had verwacht dat we zo aan elkaar gehecht zouden raken. Zo ineens had ik nieuwe familie, zo ineens werd ik er weer uit losgerukt. Mijn grote vrees was mijn grote vreugde geworden. We hebben veel contact, bellen regelmatig, ik zing liedjes met de meiden aan de telefoon. Ik had dit voor geen goud willen missen en in december ga ik terug. Insjallah

Vind je het leuk om mijn muziek, video’s, schrijverij en wilde plannen te supporten?
Check dan hier de supportpagina, alle bijdragen zijn welkom! ❤