Avonturen onderweg – Muriels artiestenleven #64

Avonturen onderweg

Al eerder wijdde ik een stukje aan het openbaar vervoer in Dakar omdat ik daar zoveel tijd in heb doorgebracht. Ik wil ook graag over wat specifieke momenten vertellen die me geraakt hebben. Eigenlijk gebeurde er bijna elke keer wel iets onverwachts. Maar dit zijn zo’n beetje de high lights 🙂

La lutte

Een keer op een zondag had ik een plekje bij de achteruitgang van een busje veroverd en ik was blij. De deuren van zo’n Van staan open, dat betekent frisse lucht en goed zicht op de omgeving. Ik was eindeloos gewaarschuwd: “hou je telefoon in je tas. Niet bellen op straat, voorzichtig met foto’s maken. Je bent wit, je bent doelwit.” Tot dan toe had ik me er heel netjes aan gehouden.

Maar er was in die eerste maand niets gebeurd en ik vroeg me af of mijn familie wellicht overbezorgd was. Ik filmde de weg om dat te posten op Instagram. “Doe die telefoon in je tas” zei een man ineens tegen me verderop in de bus. Ik schrok en deed wat hij vroeg. Even later zag ik alle passagiers omhoog komen, naar achteren wijzen en druk roepen. “Kom hier, kom hier” zei diezelfde man. Mensen gebaarden me om snel naar het midden van de bus te klimmen waar ik gebukt ging zitten.

Vlak daarna werden we ingehaald door een zwerm gastjes twee aan twee op scooters. Er was een gevecht geweest “la lutte”. Grote groepen jongens trekken dan door de stad om alles wat los en vast zit te stelen en te roven. Ze zouden zonder aarzelen in de rijdende bus zijn gesprongen om de tas met mij eruit te sleuren. Mijn medepassagiers hadden in de problemen kunnen komen door mijn onachtzaamheid. Maar ze sloten zich om me heen om me te beschermen. Ik was geraakt.

God straft onmiddellijk

Een andere keer nam ik een deelauto. Het had me moeite gekost om die te vinden want ik moest naar een vrij specifieke plek in Dakar. Toen ik aankwam was hij bijna vol en de mensen hadden lang in de volle zon gewacht dus de chauffeur besloot meteen te vertrekken. Vlak daarna begonnen de onderhandelingen. Er was nog een plek over en de chauffeur vond dat wij zijn gederfde inkomsten moesten dekken. Maar wie dan en hoeveel?

De twee mannen hadden geen geld. De vrouw naast me wel want ze had met een briefje betaald en dure kleren aan. Ik had ook een briefje gegeven en was wit dus sowieso bemiddeld. Over en weer werden grapjes gemaakt. De buschauffeur zei me dat ik mijn liefje moest laten lopen en er met hem vandoor moest gaan. Iedereen moest hard lachen en de sfeer was ontspannen en vrolijk.

Totdat midden op de snelweg de motor afsloeg en de chauffeur naar de vluchtstrook moest uitwijken. We stapten allemaal uit en wachtten tot hij zijn auto weer op gang zou krijgen. Het asfalt weerkaatste de hitte van het middaguur, zware trucks raasden voorbij en de uitlaat spuugde dikke wolken zwarte rook. Na drie kwartier was de chauffeur wanhopig. Hij lachte niet meer en gaf mij mijn wisselgeld terug. Hij dacht dat God hem strafte omdat hij mij had geplaagd.

We zijn een oprit overgestoken, hebben nog een stuk langs de snelweg gelopen, zijn opgepikt door een ander busje, bij een afrit afgezet, hebben weer langs een stuk snelweg gelopen, toen het talud op door de bosjes heen om eindelijk weer in de bewoonde wereld te komen waar ik en de vrouw samen een taxi namen. Die taxi meneer probeerde me nog ver om te laten rijden, maar toen ben ik uit de auto gesprongen en weer gaan lopen. Een rit van een half uur heeft in totaal bijna drie uur gekost.

Zeven brave huisvaders in een foute video

Eens op een avond reed ik met zeven mannen in een auto naar huis. Ze kletsten met elkaar en leken geen acht op me te slaan. Maar ik begon de weg inmiddels te kennen en toen de chauffeur na de afrit naar Keur Massar ineens afsloeg en een stuk bos inreed, begon ik me toch af te vragen of ik niet in een foute X film beland was. Het was stikdonker geworden, geen tegenliggers meer en de auto bleef maar rijden over die hobbelige zandweg.

Ik besloot te vertrouwen op mijn goede gestel maar ook niet weg te doezelen. Na zo’n twintig minuten kwamen we weer terug op de gewone weg en legde een van hen me uit dat de chauffeur omgereden was om verstoppingen te vermijden. Die ervaring heeft me gerustgesteld. Soms heb je pech maar de meeste mannen zijn gewoon brave huisvaders die zo snel mogelijk naar huis willen.

Vingervlugge specialisten

Begin januari moest ik optreden in Fatiq, in de binnenlanden. Ik was niet lekker, de dood van Am Kana zat nog in mijn systeem, ik kreeg het allemaal niet meer verwerkt en lette niet goed op. In Dakar belde ik in een busje met mijn gastheer in Fatiq om zeker te zijn dat ik goed zat. Maar ik moest er weer uit, dus ik stond op en liep met telefoon in de hand naar de uitgang en deed hem onderwijl weer in mijn tas. Toen ik buiten stond was hij weg.

Met de telefoon van een medepassagier heb ik Djibril gebeld. “Ga naar huis” zei hij, “je gaat nu toch geen goede show meer geven. ” En hij was bang dat ik gewoon niet op bestemming zou komen zonder telefoon. “Je hebt het nog lang volgehouden” zei hij later. Zijn zus heeft in negen jaar tien telefoons versleten. Mijn gastheer in Fatiq had recentelijk een Iphone 13 aan een dief verloren.

Telefoondieven zijn specialisten, waarschijnlijk was ik in de gaten gehouden, misschien wel dagenlang en ondanks mijn verlies kon ik niet nalaten respect te hebben voor de vingervlugheid. Ik heb netjes aangifte gedaan bij de gendarmerie. Wie weet komt hij boven water want mijn Fairphone was waarschijnlijk de enige in heel Dakar 🙂

Vind je het leuk om mijn muziek, video’s, schrijverij en wilde plannen te supporten?
Check dan hier de supportpagina, alle bijdragen zijn welkom! ❤