Am Kana’s dood – Muriels artiestenleven #61
Op zaterdagochtend 21 december had ik rond 11h30 afgesproken bij MCU Maison des Cultures Urbaines om te gaan repeteren met Pboy de beatboxer. Drie dagen eerder hadden we samen een optreden bij de Universiteit gedaan. Riw, manager, zou met ons meekijken.
Maar toen ik bij de MCU aankwam, lag er buiten een half verkoolde bass drum en verderop in het binnenplaatsje allemaal zwartgeblakerde, half versmolten apparatuur. Het kunstgras op de vloer was doordrenkt en door de open deur zag ik tot mijn ontzetting een totaal uitgebrande repetitieruimte.
Na enige aarzeling belde ik Riw. “Er is brand geweest” zei hij “en Am Kana lag daar te slapen”. Het drong niet tot me door. Am Kana, Riw en Pboy waren de afgelopen drie weken mijn matties geworden. We hadden samen jamsessies gedaan, ik had met Am Kana een paar keer opgetreden en we zouden dat meer gaan doen. Ik was aan hem gehecht geraakt en nu hing hij tussen leven en dood.
Am Kana – freestyle rapper
Am Kana was freestyle rapper en Riw’s beste vriend. Hij kon lezen noch schrijven maar rapte zonder aarzelen op welke beat dan ook in Wolof de strakste teksten aan elkaar. Een podiumbeest in hart en nieren, zijn debuutalbum was net uit en iedereen in de community was dol op hem, hij had een groot en warm hart. En de ziel van een zwerfkat. Hij sliep waar het uitkwam, meestal in een van de ruimtes van het MCU.
Support in het ziekenhuis
Ik belde Djibril, mijn host, om te vragen wat handig was. In Nederland zou dit waarschijnlijk een privé kwestie geweest zijn voor familie. Maar nee. “Ga maar naar het ziekenhuis”, zei hij, net zo aangedaan als ik, “om je steun te betuigen”. Twaalf kilometer met de bus door het verstopte Dakar op een hete zaterdagmiddag, pas twee uur later kwam ik aan op bestemming.
L’hôpital principal is een klein, laag gebouwd ziekenhuis in het centrum, met veel groene open ruimtes tussen de verschillende afdelingen. Spoedgevallen aan het einde van de centrale doorloop. Familie, vrienden, muzikanten wachtten buiten in de schaduw terwijl Am Kana een paar deuren verder vocht voor zijn leven. Riw liep in en uit. Hij had zijn ID achtergelaten als onderpand voor het ziekenhuis.
Ik belde weer met Djibril, met zijn vrouw, met Mina en andere bekenden uit de scene. Ik was bang om als relatieve vreemdeling ongelegen te zijn, maar alle support was welkom. Rond 15h30 kwam Riw met een vertrokken gezicht naar buiten. “Am Kana is niet meer”. Zijn zussen barstten in gierende snikken uit, Pboy stortte op de grond, ik moest ook huilen en wist niet waar ik het zoeken moest.
Gods wil
De begrafenis had de dag erna moeten plaatsvinden maar is uitgesteld zodat de politie onderzoek kon doen. Er is geen sluitend antwoord gekomen, waarschijnlijk suffe kortsluiting.
Iedereen voelde zich schuldig. Riw en de bewaker hadden hun vriend niet op tijd kunnen redden. MCU had de spullen in de ruimte kunnen controleren. Djibril had de bedrading een keer kunnen nalopen. Ik voelde me rot omdat de spullen vooral oude, onveilige, vijfdehands westerse afdankertjes waren.
Que la paix soit avec toi, mon ami
Als in Senegal een dierbare sterft, stopt het leven gedurende veertig dagen. Iedereen keert naar binnen om te rouwen. Aan mijn samenwerking met Am Kana was een abrupt einde gekomen en ook alle aan het MCU verbonden concerten en optredens zijn stilgelegd. De solo performance die ik zou doen werd gecanceld en een paar optredens met Pboy. Tijd heelt. Maar nog steeds doet het pijn als ik aan Am Kana denk en de mensen om hem heen. RIP my friend.
Vind je het leuk om mijn muziek, video’s, schrijverij en wilde plannen te supporten?
Check dan hier de supportpagina, alle bijdragen zijn welkom! ❤
